Tijdens het misbruik dat in mijn kinderjaren ontstond was ik erg eenzaam. Niemand wist wat er aan de hand was. Iedereen zag een kind buiten spelen en plezier maken maar van binnen was ik bang, overstuur, boos, verdrietig en schaamde ik mij. Elke dag droeg ik een masker en verborg ik de waarheid.

Na vele jaren brak ik eindelijk los. De daaropvolgende vijftien jaar heb ik de wereld rondgereisd, op zoek naar mijn identiteit. Wie was ik zonder het misbruik? Jaren van verslaving en geestelijke gezondheidsproblemen volgden. Ik dacht dat ik vrij was, maar het trauma had mij volledig overgenomen, zowel fysiek als mentaal.

Tijdens de jaren van misbruik voelde ik mij opgesloten. Ik zat in een gevangenis waarin iedereen mij kon zien, maar ik kon me niet bewegen. Ik was verstijfd van angst en vroeg me af of ik ooit zou kunnen ontsnappen.

Na heel diep innerlijk werk werden de natuur en haar zachte kleuren mijn thuis. Ik voelde me veilig en vredig bij haar. Ze leerde me stoppen met vluchten en mijn trauma onder ogen zien. Om van mezelf te houden en vooruit te blijven kijken in het leven. Om te vergeven en mijn eigenwaarde te erkennen. Om altijd het minimale te blijven waarderen als herinnering aan mijn complexe start in het leven.